HOREN, ZIEN en zo nodig ZWIJGEN

Auteur  |  Hendrik van Leeuwen

Tom van Bokhoven was de laatste huismeester van de Eerste Kamer die zelf op het Binnenhof woonde. In 2008 moest hij de deur achter zich dichttrekken, omdat men dringend behoefte had aan werkvertrekken. Dat afscheid werd door menigeen betreurd.

 In drieëntwintig jaar tijd was Van Bokhoven uitgegroeid tot een immer aanwezige sleutelfiguur. In geval van nood stonden politici bij hem onder de douche en kregen ze een schoon overhemd, vrouwelijke Kamerleden huilden uit bij zijn echtgenote Yvonne en de kroonprins werd aan zijn eettafel door Tjeenk Willink voorbereid op het koningschap. Dat mogen we allemaal niet of misschien toch wel vertellen, want zoals het een vertrouwensfiguur betaamd is Van Bokhovens motto ‘horen, zien en zo nodig zwijgen’. Het zegt echter veel over de reikwijdte van de baan en hoe belangrijk de menselijke factor is.

Weinig mensen zullen hun kinderen op zo’n unieke locatie hebben opgevoed. De eettafel bood uitzicht op de Ridderzaal, de woon- en slaapvertrekken keken uit op de Hofvijver, waar ook de buitenlucht kon worden opgezocht op een privé-terras. Zoonlief scheurde op zijn skelter door de gangen. Zijn circuit rond de glazen koepel die het daglicht doorgeeft aan de statige ontvangsthal van de Eerste Kamer was daar heel geschikt voor. Twaalf jaar na hun afscheid zijn de Van Bokhovens er nog steeds kind aan huis. Oude bekenden worden warm begroet, nieuwelingen hebben al de nodige mythes en verhalen gehoord. Als Yvonne naar de stad wil, parkeert ze haar autootje nog wel eens op het Binnenhof.  

We kunnen het verhaal beginnen in 1985, toen Tom van Bokhoven werd aangesteld om de beveiliging op een hoger plan te tillen. Er was genoeg aan de hand in de wereld…

Reserveer de eerste uitgave
En lees binnenkort dit verhaal en de vele andere verhalen in één adem uit!